KAFESTE BİR ASLAN: HÜRRİYET MESELEMİZ

Bir toplum, içinde bulunduğu çağın sorunlarına ve çığlığına kulak vermiyorsa, böyle bir toplum, kangren haline gelmekten ve bunalıma sürüklenmekten kurtulamaz.

Bir toplumun milli ve manevi medeniyet meseleleri, üzerinde durulması gereken asıl meselelerdir. Medeniyeti yağmalanan ve değerleri tahrip edilen bir toplumun, zincire vurulmuş olan bir aslandan ne farklı vardır?

Bugün, Müslüman Türk milleti olarak içinde bulunduğumuz durum, kafesteki bir aslanın hâli gibidir. Öz benliğinden uzaklaştırılmış, öz kimliğine yabancı bırakılmış bir nesil, kendisine uzanacak bir el beklemektedir.

Tarihinden ve mâzisinden koparılan bir gençlik, kaç diploma ile hayata tutunabilir? Diye kimse sormamış. Dolayısıyla eğitim anlayışı, toplumun değerlerinden ne kadar fire vererek kazanırsak o kadar kârdır garabetine düşmüştür.  Yığınla kazanılan diplomalar, hiçbir insanî değerin kapısını açmadığı gibi, hiçbir gönlü de tedavi etmeyi başaramamıştır. Bir toplumda amaç haline getirilen diplomalar, “gözü dönmüş insan yığını” yetiştirmekten başka bir şey yapamaz.

Eğitim, bir toplumu hem vezir hem de rezil edebilir. Kalitesiz eğitim kurumlarının sayısını çoğaltmak, bir eğitim faaliyeti olarak kabul edilemez. Eğitim, millî ve manevî ruh köklerinin atılımını gerçekleştirmektir. Kendi değerlerine kör ve dilsiz olan bir eğitim anlayışı; ruh veremediği gibi, var olan bunalımı da körüklemektedir.

Bir toplumun maddi olarak kalkınması, tabi ki yabana atılamayacak bir durumdur. Fakat, asıl gayret gösterilmesi ve üzerinde durulması gereken “insan”dır. İnsana yatırım yapmayan toplumların maddi refah düzeyleri ne kadar yüksek olursa olsun, köklü bir medeniyet inşâ etmeleri mümkün değildir. Bir eğitim sistemi, kendi değerleriyle barışık olduğu ölçüde memlekete fayda sağlayacak nesiller kazandırabilir.

Bugün, Yusuf KAPLAN’ın öncülüğünde kurulan “Medeniyet Tasavvuru Okulu” ile birlikte; eğitim, yeni bir nefes ve yeni bir ruh kazandı. Hayatı boyunca bocalayan yüzlerce memleket evladı, uzatmış olduğu elinin tutulduğunu hissetti.

Medeniyet Tasavvuru Okulu, kendi milli ve manevi değerleriyle yola çıkarak, sömürgeci eğitim anlayışına meydan okuyor.

Hiçbir maddi kaygı gütmeyen, hatta elinde avucunda ne varsa talebeleriyle ve kardeşleriyle paylaşmaya gayret gösteren Medeniyet Tasavvuru Okulu, bir topluma “yitiğini buldurmuş olmanın sevincidir.” Diploma kaygısı taşımayan bütün talebelere kucak açan bu okul, “akıl, kalp ve ruhu” aynı anda harekete geçirecek olan bir gelecek sunuyor. On iki yaşındaki çocukların, “beni de kabul edin” mesajlarına tanık oluyoruz. Diğer yandan, yetmiş yaşını aşmış olan büyüklerimizin, katılım talepleriyle karşılaşıyoruz. Bir memleketin, kendisinden öz evladı gibi koparılmış olan hakikatine, ne kadar aç olduğunu görüyoruz.

İhlas ve samimiyetle gelen kardeşlerimiz, MTO’nun bereketi oluyor. Her biri ayrı ayrı kıymetli olan, milli kültür ve manevi değerlerine sadık kalan hocalarımız, hakîkatin nefesine ses oluyorlar adeta. Ülkenin en kaliteli hocalarına ev sahipliği yapıyor Medeniyet Tasavvuru Okulu.

 “Tek derdi hakîkat, gerisi teferruat” diyerek gelen bütün talebeleri, bağrına basıyor bu güzel okul.  Medeniyet Tasavvuru Okulu’nda, kimsenin kimseye karşı bir üstünlüğü bulunmuyor. Herkesin kendisine ulaşmaya çalıştığı bu yolda, kibir hoş karşılanmıyor. Bu sebepledir ki; yola çıkmak için, kibri ayaklar altına almak gerekiyor. “İlim, irfan, hikmet” azıklarını yanlarına alan talebeler, “bilme, bulma, olma” ümidiyle, aşkla ve şevkle yol alıyorlar. Biliyorlar ki; “Ümit ederek yola koyulmak bizden, Zafer Allah’tandır.”