Ben'im ve Sen’in Meselen: Bizim Meselemiz!                                             

     Her insan, bu dünyada var olma sebebini sorgular. Var olma sebebine dair, zihninde birtakım düşünceler üretir. Üretmiş olduğu düşünceler doğrultusunda, kendisine bir yol tayin eder.

     İnsan, yaratılışı gereği, içinde bulunduğu toplumdan ve çevreden etkilenen bir varlıktır. İnsan, eşref-i mahlukat olarak yaratılmıştır. Yani; yaratılmışların en şereflisi. Her şey, insanın hizmetine sunulmuştur. Fakat bunun yanı sıra, dağların kaldıramayacağı “kul olma” sorumluluğu da insana verilmiştir. Nedir kul olmak? Biraz bunu konuşalım.

     Kul olmak, kul olabilene rahmet, kul olmak istemeyene zahmettir belki de! Kul olmak, özgürlüktür. Fakat günümüzde, özgürlük kavramını kötü ve çirkin eylemlerle eşdeğer tutan bir düşünce sistemi vardır. Ben özgürüm, istediğim her şeyi yapabilirim, insanlara hakaret ederek hakikatlerine saldırabilirim gibi, saymakla bitmeyecek bir özgürlük inancı vardır. Bu özgürlük, insanı kendisinden uzaklaştıran ve insana özünü unutturan bir özgürlük anlayışıdır. Esasında özgürlük dediğimiz şey, insanı masivâ aleminden temizleyerek Maverâ alemine ulaştıran bir faaliyettir.

     İnsanın kalbine ve ruhuna hükmeden ve insanı esareti altına alan çirkinliklerin özgürlüğü, özgürlük müdür? Bu noktada insan, sadece özgür olduğunu zanneder. Hayatından yitip giden hakikatin farkında değildir. Bu durum, insanın kendinde olmaması durumudur.

     İnsanın kendinde olması, zihnî ve kalbî bir hareket ile sağlanabilir. Zihnini ve kalbini, içinde bulunduğu zaman ve mekânın masivâsından temizleyerek (ribat), kendisine tevarüs edilen hakikatle irtibat kurma hareketidir bu hareket. “İnsanın irtibatı neye ise rabıtası da O’nadır” düşüncesiyle, kalbini ve zihnini hakikatten yana çevirerek bir rabıta kurabilmektir bu hareket. Her şeyden önemlisi, Müslüman şahsiyetin duruşudur bu hareket.

     Şahsiyet demek, tüm haliyle “kendilik” kazanmış bir ferd'i ifade eder. Ferd, Müslüman bir zihin ile bilme yolculuğuna çıkar. Bilme yolculuğunda, kendisine tevarüs edilen hakikate sımsıkı sarılarak, hakikat hakkında bir fikir edinir. Bu sayede, kalbini ve zihnini, geçici olanın tasallutundan kurtaran kişi, kalıcı olan ile irtibat kurarak, irfan yolculuğuna çıkar. İrfan yolculuğu, bilme'nin ötesinde ve olma'nın berisinde olan bir “bulma” faaliyetidir. Burada kişi, bulduğunu temellük eder. Bulduğu şeyle kendisi arasında bir irtibat kurar. Bulduğunun kendisinden olduğunu ve kendisiyle derin bir bağ içerisinde bulunduğunu idrâk eden kişi, bulduğunu sahiplenir. Hiç şüphesiz ki, insan neyi sahiplenirse ondan kıymet alır. Sahiplenilen her şey, insanın zihnini, zeminini ve zamanını kuşatır  Hakikat namına bir şeyler sahiplenmek; insanın; zihnini, zeminini ve zamanını temize çekmesi demektir.

     İnsan, temellük ettiğini temessül eder. Yani; kişi, neyi sahiplenirse O’na benzer. Hikmet yolculuğu ile, hakikati temessül etme noktasına gelen kişi, artık dünyalık olan ayak bağlarından kurtulmuştur. İşte, gerçek özgürlük burada başlar! Hiçbir şeyin kölesi olmayıp, yaratılış gayesini idrâk eden bir kulun özgürlüğünden daha önemli bir özgürlük olabilir mi?

     Bu özgürlüğe kavuşabilme noktasında, yaşanılan çevrenin etkisi, göz ardı edilemeyecek kadar önemlidir. Görüntü, bir zihni etkiler. Bir zihin, bir toplumu etkiler. Bir toplum, bir şehri etkiler.

     Günümüzde etrafımıza baktığımızda, yaşadığımız şehirler ve görüntüler, Müslüman bir zeminin çerçevesini ne kadar sunuyor?

     İklimlerin, insanları etkilediğinden bahsedilir. Soğuk iklimlerde yetişen insanların, sıcak iklimlerde yetişen insanlara nazaran, daha soğuk kanlı olduğu söylenir. Ben bu durumu, şehirlerin yapısının, insan üzerinde olan etkisine benzetiyorum. Beton yığınlarından oluşan bir şehir, insanlığa nasıl ruh sunabilir? Nasıl Müslüman bir zemin kurabilir?

     İnsanların samimi olmayan görüntüleri, bir şehrin görüntüsü hakkında bilgi vermektedir. Hayattan bıkmış ve asık suratlı insanlar, soğuk beton yığınlarını andırıyor. Samimiyet yok. Samimi niyet yok. Tüketme çılgınlığı ile tükenmiş insanlar var. Madde ile işgal edilen bir zihin, madde ile toparlanacağını zanneder. Oysa hakikat, orta yollu bir tevâzuyu tezahür eder.

    Kendinden olmayanla işgal edilen bir zihin, zeminini bulamaz. Zeminini bulamayan kişi, haddinden fazlasını talep eden bireyi simgeler. Kul olabilmek, haddini bilen kişinin şahsiyet kazanmasıdır. Haddini bilen, kendisini bilir. Kendisini bilen, zeminini bulur. Zeminini bulan, Rabbini bilir. Rabbini bilen, kul olabilme şerefine nail olur.

Bütün mesele; “kul olabilme” meselesidir.